Ciągle zbyt rzadko bywa tak, że alkoholik sam w pewnym momencie trwania swojego nałogu zdaje sobie sprawę z własnych trudności. Wówczas może świadomie zadecydować o rozpoczęciu walki z uzależnieniem. Niestety, najczęściej to najbliżsi nałogowca toczą zaciekłą walkę o to, by powrócił on do życia w trzeźwości. Alkoholizm w rodzinie to problem nie tylko uzależnionej jednostki. Współuzależnieniem obejmuje on bowiem wszystkie najbliższe sobie osoby.
Spis treści:
Alkoholizm w rodzinie – objawy alkoholizmu
Choroba alkoholowa może dotknąć każdego, bez względu na jego wiek, płeć, czy status społeczny. Jest ona bardzo podstępna, szybko usypia czujność uzależnionego, który najczęściej nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, w którym momencie swojego życia popadł w nałóg. Tempo codzienności, permanentny stres, natłok obowiązków i problemów – to wszystko sprawia, że coraz częściej sięgamy po alkohol jako metodę rozluźnienia i moment relaksu. Ten moment srogo nas może kosztować – tak bowiem w większości przypadków rozpoczyna się alkoholizm. Problem zapoczątkowuje jedna lampka wina, jeden drink, jeden kieliszek wódki czy tylko jedno piwko. Warto pamiętać o tym, że problem alkoholowy nie dotyczy tylko osoby uzależnionej. Alkoholizm w rodzinie to wielka tragedia także dla bliskich alkoholika.
Ze względu na ciągle rosnącą częstotliwość występowania, alkoholizm nazywany jest obecnie chorobą cywilizacyjną. Dotyka coraz młodszych osób, a osoby uzależnione nie są w stanie ukryć towarzyszących jej objawów. Mimo to niełatwo odpowiedzieć na pytanie, jak rozpoznać alkoholizm. Każdy uzależniony może przejawiać bowiem odmienne zachowanie, które na pierwszy rzut oka niekoniecznie muszą wydawać się podejrzane. Cztery fazy alkoholizmu pozwalają przyporządkować objawy do stadium rozwoju choroby.
Fazy choroby alkoholowej
Możemy wyróżnić 4 następujące fazy alkoholizmu:
- wstępna (prealkoholowa) – zwykle trwa najdłużej. Cechuje się wzrostem poziomu tolerancji alkoholu, który stopniowo traktowany jest jak lek i antidotum redukujące wszelkie napięcia;
- ostrzegawcza – jej znakiem rozpoznawczym jest pierwszy epizod picia na umór, doświadczenie luki w pamięci, niemożność przypomnienia sobie własnego zachowania, które miało miejsce podczas upojenia alkoholowego;
- krytyczna – w jej trakcie alkoholik traci kontrolę nad spożywaniem alkoholu. Nie potrafi kontrolować ilości wypijanego środka odurzającego ani częstotliwości wykonywania tej czynności. Kontrolowany przez osoby trzecie wykazuje zachowania agresywne, zaprzecza;
- przewlekła – podczas niej alkoholik wpada w ciąg alkoholowy, który może trwać wiele dni, a nawet tygodni. Często bywa tak, że nie jest on w stanie samodzielnie przerwać błędnego koła, w które wpadł. Z pomocą przychodzą mu najczęściej najbliżsi – to oni dbają o chociaż chwilowy okres abstynencji. Bezpieczne przerwanie ciągu alkoholowego możliwe jest przede wszystkim pod okiem terapeutów w specjalnych ośrodkach leczenia uzależnień.
Głównymi objawami alkoholizmu są zatem: niepowstrzymana chęć sięgnięcia po alkohol, traktowanie spożywania alkoholu jako przyjemności, której nic nie jest w stanie zastąpić, poszukiwanie okazji do picia, zwiększona tolerancja alkoholu, zaburzenia pamięci, picie w samotności, pojawienie się problemów w relacjach interpersonalnych, ukrywanie alkoholu, występowanie ciągów alkoholowych i ZUA (zespołu uzależnienia alkoholowego).
Konsekwencje psychiczne
Konsekwencje nałogu dotykają nie tylko samego uzależnionego. Alkoholizm w rodzinie to problem złożony, wpływający w sposób bezpośredni na każdego jej członka. Często nałogowiec popada w choroby przewlekłe, dotykają go ciężkie schorzenia wątroby, czy nerek, a wtedy najczęściej rodzina otacza go stałą opieką. Choroba alkoholowa członka rodziny ma też swoje konsekwencje psychiczne. Często najbliżsi obwiniają się za uzależnienie, kontrolują pocie alkoholika, usprawiedliwiają go, chronią go przed odpowiedzialnością za pijaństwo. Wtedy rozpoczyna się patologiczne współuzależnienie.
Najczęściej przybiera ono formę uporczywej koncentracji myśli i uczuć wobec osoby uzależnionej. Członkowie rodziny nie są w stanie normalnie funkcjonować, biorąc na swoje barki ciężar odpowiedzialności za alkoholizm kogoś bliskiego. Kontrolują zachowania alkoholowe nałogowca, odczuwają napięcie, wstyd, obniżony nastrój, lęk, cierpią na bezsenność, obwiniają się oraz dzielą życie w sposób schematyczny na aktywności na te podejmowane w okresie abstynencji i ciągu alkoholowego. Współuzależnienie określane jest mianem pułapki psychologicznej. Ukrywanie przed otoczeniem choroby najbliższej osoby jest nie tylko wyczerpujące, ale i bezsensowne. Mimo że trudno się do tego przyznać, ponieważ alkoholizm nadal jest tematem tabu, warto odważyć się wyjść z cienia współuzależnienia. Trzeba mieć świadomość, że tylko i wyłącznie alkoholik odpowiada za swój stan oraz nałóg.
Terapia
Gdy chcemy pomóc alkoholikowi, musimy zacząć od siebie. By wyjść ze współuzależnienia, niejednokrotnie będziemy potrzebowali pomocy specjalisty. Nie zawsze wiemy, jak pomóc alkoholikowi samodzielnie, w domowych warunkach. Nie zawsze nawet jest to w ogóle możliwe. Wtedy pomocna okazuje się terapia alkoholizmu. Najczęściej składa się ona z kilku elementów. Gwarantuje to najwyższą skuteczność działań podejmowanych przez wielu specjalistów i terapeutów. Im szybsza będzie nasza reakcja na pierwsze objawy alkoholizmu, tym skuteczniejszą pomoc otrzyma uzależniony.
Pierwszym etapem kompleksowej terapii alkoholowej jest detoks alkoholowy. Po przerwaniu ciągu, w jakim przez dłuższy czas znajduje się uzależniony, jego organizm jest wycieńczony oraz zniszczony działaniem toksyny. Wprowadzając substancję odurzającą w nadmiernych ilościach do organizmu, doprowadzamy bowiem do powstania nieodwracalnych zmian oraz zaburzeń metabolicznych. Detoks ma na celu nie tylko usunięcie z ciała alkoholika szkodliwych substancji przemiany etanolu, ale i uzupełnienie środków odżywczych oraz witamin. Bez tego działania niemożliwa byłaby dalsza walka z nałogiem – wycieńczony organizm nie poradziłby sobie z uciążliwymi objawami zespołu abstynencyjnego oraz popularnego kaca. Witaminy i elektrolity skutecznie można uzupełnić za pomocą kroplówek witaminowych.
Odtrucie alkoholowe powinno stanowić trzon działań na rzecz życia w trzeźwości i porzucenia nałogu. Nie można jednak na tych działaniach poprzestać. Równie istotna jest bowiem psychoterapia alkoholizmu. Problem ten nie dotyka jedynie ciała uzależnionego. Konsekwencje długotrwałego spożywania alkoholu są widoczne również w psychice alkoholika. Psychoterapia ma na celu uświadomienie pacjentowi jego problemu, zmianę dotychczasowego stylu życia i nastawienia oraz znalezienie sposobu na odreagowanie stresu i odczucie przyjemności. To, co osiągał on dzięki spożyciu alkoholu, ma być dostępne dzięki innym środkom, niezagrażającym uzależnieniem.
Dodatkowe rozwiązanie – terapia awersyjna
Nie ulega wątpliwości, że alkoholizm w rodzinie to tragedia i każdy jego epizod powinien stać się przedmiotem terapii. Często jednak alkoholik popada w taki ciąg uzależnienia, że trudno jest nawet na chwilę oderwać go od substancji odurzającej. Ratunkiem w takiej sytuacji może być terapia awersyjna, czyli taka, która zniechęca do sięgnięcia po alkohol. Najczęściej stosowana jest wszywka alkoholowa, której substancją czynną jest Esperal. W kontakcie z alkoholem wywołuje on takie reakcje w ciele uzależnionego, które powodują wystąpienie nasilonych objawów zatrucia alkoholowego. W konsekwencji spożywanie alkoholu przestaje być przyjemne. To pierwszy krok do abstynencji.
Zostaw swój komentarz